یک مرڈے ئیے اناری مزائیں باغے اث۔ مزنیں وختا ژہ ایشی عادت اَت کہ فصلئے موسما چاندی ئے تھالامں، انار پُھر کثنت او لوغا ژہ درا ایرکثنت ۔ او لکھثی کہ شما وتی مرضی ئے بہا گوں یک انارے زیرت ۔ شمارا مُوکلیں۔
مخلوک نزیخاژہ گوئست شُث ہچ دھیان نہ داث۔
آخر باز گنڑتی او فکرا پذ یک طریقہ اے کشتئی ۔او اے سالانوخیں فصلئے موسما چاندی ئے تھال ایر نہ کثئی ۔ بلکہ یک تختہ اے سرا لکھثو ایر کُھثی ۔
’’ ایدا باز جوانیں انار استنت۔ اُو ایشانی بہا دِہ ملکا دوہمی اناران ژہ بازیں‘‘۔
ہمے نوشت گِندغا رند زال او مڑد کل ایشانی گَرغا پہ آتکغنت۔
