من کندان کندانا اے بُزرگا سربیتگاں
ادا کہ سھرئے ندارگ انت وشیں
نادراہ جاہ، کہبگانی جاہ، زندان، دوزہ، نیک جاہ۔
دراہ چوپُلّے سرپان انت
اوھدا! منی دردئے ھدابند! توشرزانئے
کہ من ادا انچوارسانی ریچگا نہ نشتگاں
رپتہ اُمریں بہابدنئے آشکیں لزت گریں پیرمردئے پیما
من وتا بے وت و مست و گنوک کنگ لوٹاں
آنہی ئے سھرکنوکیں رنگ منا ہرسھت و دمان ورنا کنت
توسھبئے چادرا پربدئے او بہ وپس
بیگا ہئے نگرہ گوپتگیں چادرانی سرا گوں پھرو شانے بگوز
اوبدبھتیں شہر! من ترا چنچو لوٹاں
جنوزام و ٹیک
اے وشیاں بکشائے تو
کہ اشاں لس بے دینے سرپد بیت نہ کنت
