کو را یک کشا رکا ریں مر دے ات کہ و ختے ھذ مت و واری آپد کمو از گا ر بو ت گڑا پہ غلا مے بہا زورگا شہر ا شت ۔شہ دلا لہ پیش داشتگیں غلا ما ں یکے ہم آئر ا دوست نہ بو ت ۔ درستیں غلا م نیمر وچہ سبباو اب اتنت۔
منی ہیالا تو در ستیں غلا ما ن دیما آرگ لو ٹئے ۔ دلا لاپہ تہر و ز گشت۔
من دگہ جا ہے شت ہم کنین ۔ کو را لہم لہما درا ئینت ۔
شر۔۔۔۔شر۔ دلا لازمز یل چکٌ اِت او درستیں غلا م ابینگا در آت انت اوکو را پہ دلجمی چا ران اَت۔’’اشر ا سئیل کن ۔ جا ن سلا متیں مر دے ۔ اشی سینگا ، با سکا ں سئیل کن چنکہ مھکم انت ۔۔۔۔۔اشی جانہ رگ چو د مبو رگہ تا را تر ند انت ۔۔۔تو چے گشئے؟‘‘ دلا لاغلا مے کو را ئے نمیگا تیلا نک دیانا ں گشت۔
پد ا دلا لاغلا مہ دپ یچ کر ت ، وتی لنکک غلامہ دپا دات و کا رچہ دستگ غلا مہ دنتا نا نی نیامادات و گشت ۔’’ بچا ر ا شی دنتا ن چو پو لا تا مھکم انت او لنکک ءَ جا ت کننت‘‘ ۔
کو را کموٌ پگرکنغا پدغلا مئے بند و بو گ پر نچا نا ٹپا ست انت کہ چنکہ مھکم انت ۔گڈ سرا پہ زورگ ءِ چاڑ کہ بو ت ۔ غلامہ نہا دے دات ، پہ زہر زمز یل یے، یچ کر ت اوگو ں وت برُ ت۔لہتیں روچا پد گلا م نا د راہ بو ت او ملو رات کہ نو ں بہا بو ھگئے نہا دی او بدلایک نیکی جا ہے آجہہ منند ات ۔ پمشکہ آنہیا انچیں نشا نی در انگا ز اِت کہ کو را سرپد بو ت کہ غلا ما پہ وتی بند رو بنکی جنگلا ں زہیر کر تہ اوپد ی روگ لو ٹیت۔
بلِ کہ تر امن پہ بہا گپتہ ۔ تو تنیگہ کسا ن ئے ۔ دلامکن اگہ تو پہ دل کا ر کنئے گڑا منی گو ں تو کؤ ل انت کہ ترا پنچ سالا پد آجو کنین او تو ہما ز ہیر بو تگیں جنگلا ں روئے ۔ منی کؤلہ سر ا بھیسہ کن ۔ یکر وچے غلا م وپت اَ ت او نا امیتیں گپے کر ت گڑا کو را آئی پسود یا نا گشت۔
’’پنچ سا ل ۔۔۔۔۔اے ہم سو دا یے‘‘ ؟
او گلا ما گو ں محنت و واری آ کا ر بنا کر ت او کو را پہ دلئے مئیل یے گسئے دیما نشت و آئرا سئیل کُر ت او آئی سیا سیں سلِ ءِ چیر ئے بند و بو گا نی سرو پُر ے پہ پہر سئیل کر ت ۔ کو راآ سا عتا نی سا عت غلا م ءِ محنت و واری او نند گ ء سئیل کنغہ سببا غلا مئے بد ن و ش رنگ و سئیل کر زیں چیز ے گند گ بو ت ۔
غلا ما تا ں پنچ سا ل یک یک چیز ئے ھسا ب داشت کہ ر وچا چنکہ شمسی با ریگ گو ازینت۔۔۔ روچ دہ (۱۰) برا ں بر ترٌ اِت ۔
ہر شا م آنہیہ روچئے پخیر بو ھگ چا را ت او سر الیک یے کش اِت او ھساب یے داشت ۔ روچئے او لی شمسی با ریگ ءِ سر جم بو ھگاآئی و تی دستئے شست ءِ لنکک او دومی ئے با ر یگ ئے ھلا سی آ شہا دت ءِ لنکک آجو ما رات ۔ پر آنہی اے دو ئیں لنککانی جتا ئیں ارزشت یے اَت پر چا کہ انگہ آئی دگہ سئے لنکک غلامی ئے سا نکلا ن بند وک اتنت۔
انو ں اے گلا مئے نیکر اہ ، ارواہ او با طن ئے گنج و ھز انگ ہمے رو چا نی ھسا ب و و ختہ گو زگا لیک کشگ اَ ت کہ ایشرانہ کسے آ بچ گیت کر ت او نئے اے با روا گپ و تران ۔
وختہ رپتا راہو ار آنہی حسا ب و داد گیشتر جہلا نک بو آ ن اتنت او وخت تہ آئی داد و گیتا دور ، بے کسا سیں او نہ پہم اتگیں چیز ان گو ں گو زان اَت ۔آ نہی اوست ہر روشئے پخیر بو ھگا گیشتر مھکم و بھیسہ یے گیشتر زگر بو ھا ن بُو ت ۔ آئرااستیں وخت شا ئیگان گند گ بو ت ،کدی گو ئستئے بہر ے ما ر گ و کد ی با ند ات با ز دور گند گ بو ت ۔ اے حا لتاں گلا مئے جذبگ و ارواہئے جہلا نکی اشکیل یے مارگ بو ت۔ گشئے آ نہی آجو ئی گو ں بے پا یا نیں و ختئے رپتا ر ابست اَت ۔ آنہی دنیا انچش شا ئگا ن و خیال شہ و خت ءِ سا نکلا ن آجو اَت ہر شا م رو پخیرنیمگاپہ پگر سئیل یے کر ت گشئے روچئے پخیری ءِ ند ارگ آئی ارواہا ا یر بڈ اِت ۔
سا لا نی رؤ گ و گا لا نی اوشتگئے بتلئے وڑاغلا ما پنچ سا لئے سر جم بو ھگا گو ں و تی واجہا آجو ئی او وتی گسا رؤ گئے واھگ درشا ن کر ت ۔ کو را پہ دل پہکی اے ھبر منٌ اِت کہ تو یک و فا داریں گلا مے ئے من ترا مدام روپخیری نیمگا چا رگا د یستہ تئی گسِ مگیں ہمے نیمگا انت ‘‘؟
’’جی ہو ہمے پلو ئیں‘‘
گڑا بلا ہیں پندے آ پد گسا سر بئے ؟ کو را درائینت۔
’’جی ہؤ‘‘
’’او تو ا ز گا رئے کہ نیز گا رئے ۔۔۔۔۔۔؟‘‘
’’واجہ راستیں کہ من نیز گا ران‘‘ ۔ گلا ماپہ نا امیتی پسو دات۔
’’بچا ر بے کلدارا تو شت نہ کنئے اگا ں تو سئے سال دگہ گو ں من کا رکنئے بلکیںِ دو سال گڑا من تئی سفرہ ھرچ و در چا دئیں‘‘۔
غلاما من اِ ت او کا رے پد ا بنا کر ت۔ بلیں نئے سر ئے وڑا پگر ے کر ت او نئے کہ روچا نی ھسا بے داشت ۔ وابہ تہا ر پٹ اتے ۔ لہتیں وختا پد پد ا نا دراہ بو ت۔
کو را آئی نز نیکا نشت او پہ د لہ مئلیے ہبر بنا کر ت ۔ آنہی ہبر گشئے تجر بہا نی شیر گ او زانتہ چکا ر اتنت ۔’’ بچا ر۔ نو ں من پیر اُ ن ۔ ورنا ئیا منا ہم بز یں جنگل سک پسند اتنت او من ہم رو بخیر ی نیمگا رؤ گ لو ٹ اِت ۔ بلیں من نیز گا ر ا تن۔ من نو ن آنیمگا کدی نہ ر ئیں۔۔۔۔ ہچ نہ رئیں تا نکہ ہمدا بہ مر ین او منی ارواہ ہمو د ا بروت۔ من وتی ورنا ئیا شہ تو گیش مھکم و تا گتئے واھند اتن او تو انگہ ورنا ئے ۔۔ کا رو واری کر ت کنئے ۔پیر یں مر دئے پنتا ں بزور توپد ا جو ڑ و وش ببو‘‘۔
گلام میزان میز انا جوڑ بوت او کا رالگ اِت۔ بلیں آئی حذبگ سا ری ئے نہ اتنت ۔آانو ں آرام پسند ات او کا ر ئے نیاما وپت۔ یکر و چے کو را آئر ا جت او آئی اڑیسک اڑیسکا گر یت ۔ آخر دوسا ل ہم کو راہا لینی گلا م ءَ را آجو کر ت ا و کلدار ہم دات او آرو پخیرا شت بلیں وتی جنگل ءِ درگیجگا بے سو ب بو ت او لہتیں ما ہاپد پد ی آت۔ ’’مں مگیں ہما و ختا ترانہ گشتغہ ۔ تو دیثہ او کسے ہم نہ گشیت کہ من گو ں تو نا روائی کر تہ۔ یکبر ے پدا جہد بکن او رودر اتکی نیمگا بر و تئی جنگل بلکیں ہمے نیمگا ببنت‘‘۔
گلام پد اپہ رودر اتکا سر گپت مز ینں جہد و ترو گر دے آ پد وثی جنگلا سر بیثہ بلیں اودا آئر ا تب نیا تکہ ،او پہ بے سو بی اود مبر تگی روپخیرا سر گپت او گو ئشتئی کہ’’ آنہیا جنگل در گیتکغاں بلے آئر انو ں او داتب نہ ییت‘‘۔
کو را شہکار غے جشہ او گو ں مہرا گو ئشتئی ۔’’گڑہ تنا روچے کہ من زند گ اُن گوں من منی ڈگا رانی سرابے گسِ و جا ہئے واھشتا کا رکن اوہر کد ین کہ من مر توں گڑا منی زھگ تئی خیالہ کننت ‘‘۔
گلا م گو ں کو را جہد منند بو ت۔ کو را چٹ پیر اَت او غلا م انگہ ورنا اَت۔ کو را پہ آئی جا ن سلا متی او آراما ھا س دلگو ش کر ت او کد ی کد ی پہ آئی ایر ما تی ئے بر جا ہ دارگہ ھا تر ا جت یے ہم۔ ہر یک شمبے آآئر ا کوہا رؤگ او روپخیر ئے ند ارگئے مو کل یے دات ۔ کو رائے پسل جو انتر بو ھا ن اَت ۔ آئی پہ گلا م ءِ کا رگر گا جنگل پہ بہا ز رت او گلا ما پہ مئیل و واری درچک کشٌ اتنت او ڈگا ر کشا رئے لا ئق کر ت ۔ کو را سیرو ازگا ر اَت ۔یکر وچے انچیں آت کہ کو را پر وتی گلا ما مو لد یے پہ بہا زرت۔
وخت گو زان ات اومر وچی با ند اکو را ئے گسا شش غلام زادگ سا ڑی اَت ۔ آدرست وتی پث ئے وڑا مھکم و تا گت دا راتنت او بے کچ محنت او واری اِش کر ت ۔ آوانی ما سا آوانا پہ ھذمت و دزگٹی آ وخت ئے گو ازینگ او بے پا یا نیں جنگلا نی واھند بو ھگئے سکین دات ۔ یک شمبے ئے روچا گلا ما وتی زھگ کو ہا بُر ت انت تا نکہ آروپخیر ئے ندارگا چا رانا او ست او امیت ورہچا ر یا بزان انت ۔
کو را نو ں زند ئے گڈ ی سیمسر ان اَت ۔آئی زھگ مھکم و کما لی نہ بو بلے آگمیگ نہ اَت پر چا کہ آنہی ہر گلام زاد گے انچوش مھکم و تا گت دارات کہ لشکر ے ئے دیم یے داشت کر ت ۔ آوانی دنتان گشئے شیر ئے دنتا نا نی ڈولا بند و بو غ اِش چوپو لا تا اتنت۔ وخت انگہ است اَت او آنہی غلا م ز ادگ گو ں تبراں جنگلا ں گڈان اتنت ۔
