یک نیمروچے من مدامی وڈا وتی مہمان جاہئے تہا ڈاکٹر نا گمانئے کتاب نگدانک دیما کرت ات وانگا اتوں کہ آئی منیر مومن ئے شعری دیوان نگا ئے باطن ئے سفر او منیر مومن ئے فکر و ازمئے سرا یک چمشانکے داتگ ات۔ گش ایت کہ لبزانک گرانی او نازرکی ئے درشان کنگ ھبرو نا ھبرئے نیاما بارگیں راہئے درور( مثال) باز جون انت۔ اے گپا ہما کس جت کنت کہ آئی کرا لبزانک ئے تچک و راستیں لیکے بہ بیت ۔ ازم و فکر ئے ہم وزن و ہم سنگ کنگ ئے ہمے کار کہ منیر مومن آنہیا ھبر و نا ھبرئے نیام ئے پُل صراط گش ایت لبزانکئے مستریں شرت انت گوں ہمشی وانگا اناگہہ پمن گوانگ ئے آھت ۔مہروان و دوزائیگ انت ۔علیک سلیکا پد مہرواناگپ و گلگا پدمنا سک بدو ردے گشت و گوانو ئے بند کرت۔۔۔۔من ہمے پگرے تہا دمانے دوچار کپتوں۔۔۔۔۔۔یار منی میارو گناہ چے ات۔۔۔۔اے وترا چوشیں بلائیں سرپد و دانائیں مردمے لیکیت پدا ھم مرچی کچک و گوش انت۔۔۔۔قلم منی دیما او کتاب گوں وتی سر تاکا گشے گوں من یک پیم ملور و ہمے جیڑہا کپتہ ہمے دمانا منا ھیالے آھت من قلم زرت و نبشتہ کرت۔۔۔
تو عقلا دزمن ئے جیڑئے دلا گوں کار گرے مرچاں چو طفل ئے وڈا گپ و گپہ زار گرے ساعتے نہ گوست کہ منی سنگت جلال منی مہمان جاہ پترت چاہ چونائی او منی مہلہ تیار ات پیالہ ے جلال ئی دیما دات ۔۔۔کموھاموشیا پد جلالا منی ہمے شعر زرت و وانگا لگت۔۔۔۔تو اد ا چے نبشتہ ؟
مپت و ناحق وتی سر ات ڈمبرینتگ او اینکہ کاکد و کتاب ات دیما کرتہ شمے شعراں کسا نہ جنت ۔ہر وھدے شمئے شعراناں گشندہ جت گڈا من شمئے شاعریا منیں۔۔۔۔
تو راست گشے جلال من شاعرے نیاں۔۔۔۔ بلیں ہمے زانیں کہ شاعری ایوکا لبزانی جوڈینگ ئے نام نہ انت۔ اے شعرانی مثال ہما بدن ئیگ انت کہ آئرا ساہ مان نہ انت۔ شاعری ئے ساہ فکر ازم انت ۔اے شعرانی تہا نہ پگرے گندگہ کیت نئیکہ ازمی چھڑکہ۔۔۔من واجہ نا گمانئے کتاب دیما دات ۔۔ایشرا بوان پدا سرپد بئے کہ شاعری چی ئے شاعر ئے لوٹ و گزر چی انت شاعری چے پیم کنگی انت ۔۔۔ دمانے ھورت چاریا پد کتابے ایر کرت۔۔۔ من ہچ سرپد نہ باں کہ واجہکار چے گشگا انت
گڈا معیار تئی نہ انت جلال جان ،پمشکہ پتو لڈ ولڈو یکے۔۔۔اورنگ جوڑانی او منیر مومن اخلاق فراز و امیر دوستا تئی نگاہاں ہچ تپاوت نیست
امیر دوست کئے انت۔۔۔۔؟
بہ پہریزیت منا چہ روچ ئے برانزاں
تئی دیوالئے ساھگ سک کسان انت
امیر دوست ہمیش انت۔۔۔۔ہرچ شاعرے کہ بہ بیت آ پہ وتی راج و وتی چاگردے مردمانی ھاترا شعر نبشتہ کنت ۔چونائیا مئے شعرانی شعراں ڈنی پشتو عرب مہاجر گوش نہ دارنت بلکیں ہمے منی و تئی چاگردے تہا نندوکیں مہلوک و ماس و گہار اش گوشہ دارنت ۔گوں اے وڈیں لوچ و بئے پردگیں شعراں من و تو وتی چاگردا را کجام نیمگا سکین دئیگا اوں۔ چہ اے شعراں منی و تئی چاگردے تہا چے وڈیں اثر مندی ئے ودی بیت بلیں اے وَ کہنیں شعر انت البتہ انوں ہمے لبزانکی گلانی برکتا مئے شاعری شرتر بو تہ۔ وش بحتی ایش انت کہ مئے مہلوک تنے وھدی بلوچی شعر گوشہ داریت بلے آ شعر گڈ و منج انت بلیں انچیں نوکیں و زگریں بلوچی لبزے زلور آیانی تہا است کہ مئے مہلوک آئرا سرپد نہ انت ۔مرچی نہ باندا الما آنہی سر پد بوھگے جہدا کنت۔ ہمے وڈا بلوچی زبانئے لبز یک پہ یکا دیما آیان شہ گار و بیگوائیا پھازگ ورکھینگ بنت۔ انچو لگتمالیا پد ہم اگں بلوچی زبان دنیا ئے تہا پشتکپتہ گڈا آنہی مستریں سبب مئے راجے گوں زبانا مہر انت۔ مئے شاعرانی شعر ہر وڈ گڈ و منج بہ باں بلیں پدا ھم مئے مہلوک اش گوش داریت۔ پرچیکہ وتی ماتی زبانا انت۔ اے جتائیں گپے کہ مئے شاعر منیر مومن و میر عمر میر مبارک قاضی وَ نہ بنت بلیں آیانی گوشدارگا پد ہمانی گیگانی و رنگانی کنگے الم جہد ا کنگا انت۔
