(نئے گوں توبین، نئے بے توبین)
وہدے کہ خدا آ جنین ئے جوڑ کنگئے حکم دات تہ معلوم بوت کہ درستیں مصالہ پہ مرد ین ئے جوڑ کنگا ہلاس بوتگ انت او ہچ ڈٹیں شئے نہ منتگ۔ گڑا خدا آ جنین چہ نرم و ناز رکیں شئے آں سازگ بنا کرت۔ اولی ماہ ئے گردی، عشق ء پیچان ئے پیچا کی، بہار ئے رستگیں کا ہئے مں گواتا لڈگ، ولانی نازرکی و پُھلانی رنگے زرت و جوڑ کنگے بنا کرت۔ پدا آئی تہا کنٹگ ئے تسکی، آسک ئے چم، گلاب ئے پھل ئے تاکانی تازگی، روچئے زیر گانی شاد مانی جمبرانی گریوگ و زاری و گوات ئے ثباتی ہم ہوار کرت و اچائی رند کر گوشک ئے لج و ترس، طاؤس ئے غرور، الماس ئے بُرانکی، شہد ئے شیر کنی، پلنگ ئے بے رحمی، آسمان ئے گرمی، برپ ئے سردی یے ہوار کرت۔ پدا بلبلانی وشیں توار، کوئل ئے وشیں صوت، میش مرگ ئے عبادت گزاری او کبگ ئے وفا آزرت، درستاں یک دگرا گوں ہوار سوار کرت و جنینے ٹاہینت و پدا آرا آؤ رت و مردین ئے دات۔
ولئے ہپتگے آ رند مردین وتی خالق ئے کراآتک و گشتے۔ ”ائے اللہ، اے دنیا ئے جوڑ کنوکیں مزنیں بادشاہ تو اے چیز کہ منا داتہ اشیا منی زندگی تہل کرتگ، ہروہد گوں من دا واانتے۔ چوشیں روچ نیست کہ گوں من دا وامہ کنت۔ ہر وہد پہ منی جنگا پادکیت۔ تہنا نہ نندیت، ہروہد من آئی پاسبانی آ کنیں۔ وہدے کندیت، پدا بچارے وہدے نشتہ گریوگا انت۔ درستیں روچ بے کارا نشتہ پمیشا من ایشرا تراد ئین۔ منی شریں واجہ وتی امانتا پدا بزور۔ اللہ تعالیٰ آ مردین ئے آہ و زاری اشکرت تہ گشتے۔ شریں، اشیا اَمد ا بل و برو۔ مردین اشت و شت۔ بلئے یک ہپتگے نہ گوست کہ مردین پدا تچان تچانا اللہ ئے نیمگا اتگ و گشتے۔ ”ائے خدا منی زندنوں بے جنینا بے پائدگ انت۔ منا تہنا وش نہ بیت۔ سک غمگین و ملوران، ہر وہدتئی ہمے داتگیں چیز منی چمانی دیماانت۔ آئی چاپ و سٹگ و گردگ و لیب کنگ، اچ من تُرسگ و پداچہ تُرسا منی بگلا چیر بوہگ، آئی زہربوہگ و منی و شان کنگ، منی حبر ئے زورگ و حبر ئے نہ زورگ و ضد کنگ وڑ وڑیں کار پدے چہ منی دلا ہچ نہ روانت۔ آئی کھل کھلا کندگ پہ منی گوشاں وشیں صوت انت، آئی مہر منی دلا واہگ و مراد انت۔ بے آنہیا منی دل ویران انت۔ وتی سازتگیں چیز ا منا پدابہ دئے۔“ خدا آ مرد ئے اے دعا پریاتا اشکرت، سک و ش بوت و جنینے پدا مرد ا را دات کہ ببرے۔
مردگوں جنینا سیمی روچا اللہ ئے دیما پدا حاضر بوت و عرضے کرت کہ ائے اللہ ہچ نہ زانیں کہ حبر چے انت، ہر چی کہ من جتن ہچ سر پد نہ بوتن۔ نوں منی حبر ئے حاصل ہمیش انت کہ من گوں جنینا گزران کرت نہ کنیں۔ اے اشکنگا گوں خدا ئے توار من درستیں کائنات ئے تہا پرشت کہ ”اشی انتظاما تونوں وت بکن چیا کہ تو بے جنینا صبر کرت نہ کن ئے“ او دیمے وتی دومی کنڈا ترینت و دنیا ئے دگہ کارانی اڈدیگ و ٹاہینگا گلائش بوت۔ مرد اوتی سر جہل کرت۔ دلا گشتے کہ ہچ نہ زانیں چوں بہ کنیں۔ جنین منارس ات بلئے گوں جنینا صبر بیت ونہ بے جنینا صبر کرت کنیں۔
رجانک: گوہر ملک
******************
خط بنام عبداللہ جان جمالدینی
از طرف اکبر بارکزئی
لندن
۔14جون 1988
منی عاریفیں برات۔سکّی مگندات اِت۔
شمے ہمبوئیں کا گد ہپتگے ساری سربوت۔ زندے جنجالاں مو نہ دات کہ پسّوا زوت دیم دیاں۔ رحیم بخش جانے دستی کا گدے دہ روچ پیش منا رستگ ات۔ آہیے تہا آہیا نبشتگ ات کہ آپمن پنچ کتاب روان دیگا اِنت بلے اے کتاب منا تا اے وہدی نہ رستگ اَنت۔ ادا ہر کس چہ من کتابے جُستا اِنت بلے منی گور ا تہنا یک تا کے اِنت وبَس۔ اگاں شما سنگتاں کڈّن بکن اِت جوان بیت۔
منی برات اگاں کسے آنگُر آیوک بوت پہ شما لہتے کتاب الّما روان دیاں۔ کتاب جاہاں رَوَگ وکتاب چارگ ودرگیجگ نوں پمن یک وابے اِنت۔ اے عیّا شیا من اِدا کُت نہ کناں۔ منی برات من اے کا گدا سک پہ اِشتاپی نبشتگ کنگاؤں۔ یک شعرے پہ شماروان دیگاؤں۔ واحد جانا گوئش اِت کہ ”بلوچی“ منا ہنگت نہ رستگ مروچی 14تاریخ اِنت۔
شماوتی کا گدے تہا اِے نبشتگ نہ کتگ کہ اپریل ماہا شمارا منی روان داتگیں دوستین جانے کا گد رستگ اَنت یاناں۔ مہربانی کن اِت وتی چُک و عزیزان چہ منی وطاہر ہے نیمگا باز سلام کن اِت۔ سنگتاں سلامانی پُلّ۔
شمے کستریں برات
اکبر بارکزئی
حافظے تضمین ہم گوں اے کا گدا گون اِنت