غزل

مھربان تئی مھر داں کجائیں ما ھَم بزان اِنہ

گشے تئی بے وپائی روچ مہ روچ گیش بیان اِنہ

وپا آں مئے بے وپا پراموش اِنت اَنچوش

اڈیت گوں سنگے ء َ سرا مئے زھر وران اِنہ

اپ مباتاں تئی انارکانی اناریں رنگا

کہ چادر تئی سیاھیں سْھریں رنگ چنان اِنہ

زندگی گوں تئی یات وزھیراں ھمگرنچ کتگ

تو مئے چیدگئے ما تئی دیمہ نشان اِنہ

برے راستی چَم جَنت، برے ھیکگاں زوریت دل

گمان بیت انچش آ نامامنی جاہے گران اِنہ

ھلک دراھیں سرپد اِنت تئی داد ئے کسّہ آ

آ وتی ساھگاتئی باتناکشان اِنہ