من چہ ترسا گار اتوں۔ سرا بگر داں پاداں ہیدا جانشود اتوں او کترہ کترہ مرگہ بیما انچو دَرہگا اَتوں گشے گوئر ی تپا گپتگ اَت۔ باریں کدی منا بوکش اَنت او کڈے آ چگل بدی اَنت ،ڈونڈوار منی جون ءَ پر بہ لچنت او منی گوشت ءَ گوں وتی تینزیں پانچل ءُ تُسکیں سٹا ٹُگ بجن اَنت او بور اَنت او منی ہڈ۔۔۔۔ باریں منی ہڈانی آسر چی بیت؟ پچیں آزمان ءَ اِنگو آنگو شنگ شانگ بنت ؟ کچک اش چلِّین اَنت او ورانت؟ یا چش ہم بوت کنت کہ کسے بہ چنت او میڈیکل کالج او ہسپتالے آ بدنتے ،نودربر ڈاکٹری بکن اَنت، اگاں چش بوت گڑا انگہ دردے پہ دو کہ شریں کارےءَ کائنت ءُ نودربر برے سرین ءِ برے منی دست ءِ ءُ برے مگون ءِ اڑ ا زورانت ءُ روک روک ءَ چارانت ءُ وت ماں وت گپ کن انت کندنت او ٹہک دیئنت ۔ چش ہم بوت کنت کہ جنکے منءَ وتی اپرن ءِ کشءِ کیسگ ءَ بکنت ءُ وتی بیڈ رومءَ بدار،بلے گندے دروگیں ساحرے ءِ دست ءَ کپتوں گڑا بزاں سوچوکی ءُ اگربتیانی بو منی الرجی ءَ ودّین انت ءُ من ءَ پہک دمتوس کنت۔مرگ ءِ ھیال مرگ ءَ چہ پیش من ءَ دم پہ ساعت کشگءَ اَت ء ہمک پابرمش منی دریکگاں تینز کنگءَ اَت۔ کسانیں چڈّکہ ئے منءَ دلترْک کنگ ءَ ات ءُ ہیدءِ یک سردیں لکیرے چہ گوکءَ بندات بوت ءُ شلوار ءِ نیپگ شتور گران بوت ءُ سرجمیں بالادے ژالبنیت ۔چہ ترسءَ من ءَ بلبلاؤکی بوہگ ءَ ات۔من ءَ زندءِ ہچ امیت نیست ات پرچہ کہ نئے من پہ وت چشیں سنگتے دیست کہ پمنی ھاترا زَر ءُ مالے بدنت او مناپچ بگیپت نیکہ سرکارءَ پمن چشیں دردے لاپ ءَ ات کہ منی بدل ءَ اَشانی کیزی سنگتاں آجو بکنت ءُ بدلءَ اے من ءَ یل بکن انت ءُ منی ساہ بہ رکھیت۔ ادا من ءَ دوشی تہاری آؤرتگ ءَ اش۔ منی دست پشت ءَ بستگ اتنت ءُ چم پچ اتنت۔پہ سہب ءَ انگہ وہد است ات ، تہاری ات من پہمت نہ کت کہ من کاپرےءِ چیرا اں، درچکے ءِ یاپچیں آزمان ءِ ۔۔۔ البت گوات زراب زراب ءَ کشگ ءَ ات ءُ درچکانی شاہانی شیک شیک ءَ گمان کنگ ءَ اتوں کہ کش ءُ گوراں درچک باز اِنت۔ مرچی من ءَ سہ روچ اَت کہ برے یک جائے برت اِش۔ لڈ ءُ بارءِ وہداں منی چم اش بست انت ءُ گیشتر وہداں من آہانی دپءَ اے گپ اش کت اَنت،’’ بَز اِنت ہمدا اُرد کن اِت‘‘ ۔ ’’ مزن دگ ءَ چہ سک نزیک انت کمو پشتءَ بروئیں ‘‘ دگہ کسے ءَ پسہ داتگ اَ ت۔من آہانی دانکاں ہچ سرپد نبوتوں کہ چی گشگ ءَ انت۔ زبان مئے یکین ات بلے آہانی گپ اشارہ آنی توکا اتنت او جاگہ او چیزانی نام اش ہچبرنہ گپت انت پمشکہ من ہچ پہمت نہ کت کہ کجا اُں ءُ چی ءِ تو کا اں۔ برے برے کہ پہک بے برمشی بوت گڑامن مرت کہ جِنگلانی چُلی چُلی ءُ کپوتانی کوکو ءِ توار اِنت ءُ اِشی ءَ ابید گوات ءِ شیکگ ءُ بس۔
آ روچی من چہ لوگا دراتکوں ، لوگبانک او سہیں چک واجہ ھدا ءِ امان ءَ کت اَنتءُ رہادگ بوتوں ۔ من وتی اُرد پہ سہ روچ ءِ تر ءُ تاب ءُ کارانی سرجمی ءَ بستگ اِتنت۔ سہیں روچ دزگٹیا اَنچو زوت ہلاس بوتنت ،ہچ سما نہ کپت ۔ روچا فیلڈ ءِ کار، نرسریءِ جنگ ءُ نہال کشگ ، برے ٹریننگ ءُ برے مانیٹرنگ ءِ کاراں دلگوش بوہگ، شپاں گوں ٹیم ءَ مجلس ءُ صحبت ءُ ورگ ءُ نوشگ۔ اے درستاں گیر کاریں گمان بیت کہ آ وابے بوتگ اسل زند مان ہمیش انت کہ گوں ساداں ٹٹاتگ ءُ چم گوں سیائیں پٹی ءَ مہر بستگ او پاد اں مھریں سانکل انت، ناں تتک کنیں ناں پہ آرام ءَ وپت کنیں نیکہ پہ نندگءَ تاہیروں گپت کنیں۔مرگ ءِ بیم ءِ آماچیں ناں وردن ءِ پگرءَ کنت ناں واب ءِ ابید چہ ساہ ءِ رکھینگ ءِ ۔باریں چکاں ابید منءَ کسے گیر کاریت یاں اِناں؟ منی ھیال ءَ پمن کس پرسی دیوانے برجاہ نداریت نیکہ کسے وتی لنککاں سوہین ایت ءُ چار دانک اٹل دَنت، کئی کرا انچو وہد اَستءُ من کجام زہم جتگ پراہاں کہ امیت بداریں۔ دل گشیت، دل ءَ مکپ واجہ ھدا ہیر کنت،نہ بوہگ ءَ پدیگ ءَ بیل ساءِ پگرءَ ببو، بلے چونی ءَ؟ لوگ باڑہ والا،وتی گاڑی نیست، پلاٹے اَست اَت چکانی وانگ ءِ ہرچ ءُ درچءِ دیما بہا کت، سہر شگریں للہ ءِ یکے نیست، پگار گریں ءُ روچ ءُ شپاں تیلانک دئیں ہمے امیت ءَ کہ چک وان انت کار ءُ ھذمتے کن انت من ءَ ءُ وتی ماتءَ پود انت۔ منی رکھگ نہ بوتگین ئے، پمن کئے انچو زر دنت، سہمی روچ انت اگاں کسے آ ہمت بکوتیں، تنی وہدی من آجو بوتگت اتوں ۔گڈی روچ ءَ گل ءِ سروک ءِ تر ءُ تاب ہم شر بوتگ ات ۔ُ من ءَ مراد باتے داتگ ات کہ سرکا رءَ پہ درچکانی کشگ ءُ جنگلانی دیمرئی ءَ تئی کرد ساڑاتگ ءُ ترا آؤکیں ماہ ءَ بوؤکیں مراگشا ملک ءِ مزن کارگشاد داد دنت۔ کجا داد ءُ ساڑاہگ ءُ کجا مرگ ءِ آماچ بوہگ ۔ ہمائیں کہ اشانی دست ءَ کپتگوں مرگ ءِ بابتا ابید دگہ دراہیں کار ءُ پگر شمشتگ انت ۔ مدامی روچاں ہچبر چش نبوتگ کہ دوزہ ءُ جنت ءِ بابتابہ جیڑیں بلے نوں منکر نکیر گش ءِ سر ءِ توکا اوشتاگ انت ءُ آہانی جستانی رٹّہ جنگ ءَ اں ءُ دم پہ ساعت بیہال اش کنگءَ اُں ۔
شش روچ ساری من چہ لوگا گل و شادان دراتکگ اَتوں ۔ منی گمان ءَ ہم نہ یت کہ من اِشانی دست ءَ کپیں ءُ پرے ہالءَ بیں۔ وڑ وڑیں وسوس ءُ جیڑگاں گوں سر ءُ لینڈ اتوں۔ سہب بوتگ ات روچ ءِ رژن ءَ کش ءُ گور پدّر کتگ اَتنت۔ منی چم کش و کراں سلاہ بندیں ورناہاں کپتنت۔ دروہ ورناہی ءِ ٹُلّ ءَ سر اتنت۔ چپی نیمگءِ ورناہ ءَ سانیو ٹیپ ے گون ات نوکی ریل ءِ مان کنگا دلگوش اَت کشاشش دانگ مزنیں بیٹری کپتگ اَت۔ آئی ءِ ٹیپ پُل ءُ شوشنگ ات اودیم ءَ ایریں تپنگءِ کاب ءُ بند ہم الکاپی ءَ پل چتگ اِتنت۔ ورناہ ءَ رنگہیں گنجی پراکے گوار ات ءُ پلی ئیں آنجگے ءِ سرا کسانیں آندینکک ئے لونجان ات۔ وہدے کہ منی دومی نیمگا ورنائے چلم ءِ دراجیں کش گرگ ات ءُ وتی بالاد ءَ وشنود کنگءَ ات۔ یکے کمو گستا چل ءَ نان ءِ پچگ ات۔ من اے دراہیں ندارگاں چارگ ءَ ءُ ذہن ءَ نکش کنگ ءَ دزگٹ اتوں کہ یک اناگہ ءَ گرانیں توارے گوشاں کپت۔
’’ ادا بیارے واجہ ءَ ‘‘۔
کلام ءَ شر جت۔ سروک ءَ من ءَ اے سہیں روچانی توکا تنیگہ یک رندے ہم توار پر نہ جتگ اَت ننکہ من ءَ جست ءُ پرسے کتگ اَتے ابید چہ اوّلی روچ ءَ کہ من ءَ دزگیر اش کتگ اَت ءُ منی گل ءِ فور وئیل گاڑی ءِ ٹریکر ءِ پچ کنائینگ ءِ حکمے داتگءُ من جاہلی کتگ ات، من ءَ بیہارے داتگ ات، من ہاموش بوتگ اتوں ءُ ٹریکر پچ کنائینتگ ات، من زانتگ کہ گیشیں گپ بکنیں من ءَ کشیت۔ مرچی دومی رند ات دیستگ ۔
’’ساداں پچ کن اِت،ءُ چاہ بیار اِت‘‘۔ آئی حکم داتگ ات۔
یکے ءَ منی ساد پچ کت اَنت ۔ سادانی پچ بوہگ ہم پمن یک پیمے ءَ آجو بوہگءِ بروبر ات، گوں ساداں بندیگ بوہگ ءِ سوْب ءَ نہ نشت کت نیکہ پہ آرام ءُ دل وپت کت۔ پاد مہر بوتگ اتنت ءُ ہما جاگہاں کہ ساد بستگ ات درد کنگءَ اتنت۔ سادانی پچ بوہگ ءَ گوں من دست مشت انت، گین سارت گپتءُ سروک ءِ نیمگا چارِت۔ آئی ءَ من ءَ توار پر جت کہ ادا بیا۔ترس ءِ یک سردیں چولے گوں ہید ءِ ڈلگیں ترنپے ءَ چہ گوک ءَ شتور گران دیم پہ جہلاد ءُ بازیں کسانیں ہیدی نکتہ پیشانی ءَ ودی بوتنت۔آ تگردءِ سرا نشتگ ءُ کہورءِ زنڈیں بنڈءَ تکہ ات۔ آئی ءِ راستیں دستءِ گوار کلاشنکوفے ایر ات ءُ آ بے پگری ءَ روتاکے ءِ وانگ اَت۔
’’تو پیسرا پرچہ نام نہ گپتگ‘‘۔ آئی ءَ منی نیمگا نچارتءُ درائینتگ ات۔
چی ءِ نام نہ گپتگ واجہ؟ من تک ایربرتگ ات ءُ گوں گٹوکیں زبانے درائینتگ ات۔ درہگ ساری ءَ برجاہ ات، آئی ءِ جست ءَ گیش کتگ ات۔
’’ہمے کہ تو درچکانی کِشَگ ءِ یک مزنیں زانتکارےءِ‘‘۔من آئی ءِ گالوار ءَ شرپ ءُ نرمی مرت۔
’’ واجہ تو منءَ جست نہ کتگ ءُ من ہم ہچ نہ گشتگ‘‘۔ من پہ بزگی پسہ داتگ ات ءُ من ہچ پوہ بوہگ نہ اتوں کہ منی اے کار منی ہلاپ ءَ روہگ ءَ انت یاھق ءَ؟۔
’’ترا تئی سنگتاں رکھینتگ‘‘۔ آئی ءَ گوں بچکند ءُ پچیں روءُ دم ءَ گشتگ اَت ءُ منءَ اشارہ ے کتگ ات کہ چاہ بور۔اے مہروانی ءُ مہمانداری منی تکانسری ءَ ودّینگ اَت۔ چو مبیت کہ کشگ ءَ ساری چو پس ءَ من ءَ واد ءُ آپ مانریچگ ءَ اِنت ءُ دست ءَ پہ مہر بڈءَ جنگ ءَ انت ۔
’’ سنگتاں؟من پہ ہبکہ ئی ءُ ترس ءُ لرز جست کتگ ات ءُ دل ءَ جیڑگ ءَ اتوں کہ من ءَ وَ چشیں یک سنگتے ہم نیست کہ پمن دردے لاپ ءَ ببیت ے، اے باز سنگت کئے کئے اَنت کہ آہانی برکت ءَ ڈُنگانی سروک منی سرا مہروان بوتگ ات‘‘۔
’’ من روتاک ءَ وانگ اں کہ تو درچکانی مزنیں پلہ مرزءُ زانتکارےءِ ءُ اے جنگل دروہ تو گوں وتی دَستاں کشتگ ءُ مزن کتگ انت۔من ہم بندرءَ فارسٹ ونتگ بلے زمانگ ءَ۔۔۔۔ ‘‘۔ آ ئیءَ گین سارتے کشیتگ ات ،کلائے ہاموش بوتگ ات ءُ پدا درائینتگ اتے۔’’ اے جنگل پما مزنیں ہنکین ئے ۔وہدے ما اشی ءَ تہا پتریں پولیس مارا دست جت نہ کنت پرچہ کہ ما اے اشیءِ یک یک کنڈے زانیں ءُ پولیس ءِ سرپر نہ بیت کہ چہ کجام راہ بئیت ءُ چہ کجا در بئیت ۔ پولیس ءَ را مئے شوہازگ باز براں گران ءَ کپتگ پمشکہ ترسیت ، ادا نئیتءُ اے دروہ تئی برکت اِنت‘‘۔
’’منی برکتیں‘‘؟۔’’من جست کتگ ات۔ من سک ھیران اتوں کہ چونی ءَ؟‘‘۔
’’پرچہ کہ اے جنگلانی کشگ ءُ گوہرت کنگ ءَ تو وتی ہید رریتکگ اَنت۔ ما اے جنگلانی یک یک ٹالے ءَ پھریزیں پرچہ کہ اے مئے ہسار انت، مئے سنگر انت۔ مارا پہل کن ما ترا نزانتگ، تو اے درچک ءُ جنگلانی سنگتءِ، جنگل مئے سنگتاں، اے ہساب ءَ ما ءُ شما وت ماں وت ءَ سنگتیں‘‘۔ آئی ءَ من ءَ را سرپد کنگ ءِ دروشم ءَ دراجیں ترانے کتگ ات۔
’’سنگت‘‘۔ من پہ ہیرانی جست کتگ ات۔
’’ جی سنگت ،ترا بچک پہ سلامتی مزن دگا سر کن اَنت اے زّراں بزور ترا داں لوگاسربوہگاکمک کن اَنت ‘‘۔ آئی دستہ مچ ئے پتاتگیں زّر منی شہارتنت۔
’’من برے زَرّاں، برے آنہیا او برے سنگتاں چارگااتوں او زندگ بوہگئے وشّی آ ہیدئے دراجیں لکیرے چہ گوکا بندات بوتگ اَت او سرینئے مہرا سردیں مارشتے آ گوں آسربوہگا اَت‘‘۔
