شہ روم بہ سلمونہ رؤکیں مردمانا تا سھبا فیبریانو ئے کسانیں ٹیسن آ دارگی کپت تاکہ شہ اودا ریلا وتی سفرا برجاہ دارانا سلمونہ آ سربہ بنت ۔ دومی تبک ءِ گرم و دوت آما چیں بوگی ءِ تہا پنچ مساپردو شیگین بے سواراَت کہ سھبا مہلہ یک پزوریں و گم جتیں زا لبولے سوار بوت و آنہی پُشتہ آنہی پٹک و لاگریں مرد ہم پترت ۔ ریل ءِ سوار بوھگا آ ہیسک ات ۔ آنہی دیما مرگ ءِ اسپیتی تالان اَت ۔ چمے گِرد و درپشناک ات انت بلیں جندے ملور گندگ بوت ۔
جاگہا نندانا آ مردا پہ وتی لوگبانک ءِ کمک کنگ و جاہے خالی کنگ ءِ ھاترا پہ مڑ اہے ساری ءِ مساپرانی منت گپت و گوں وتی لوگبانکا دلگوش بوت و آنہی کوٹ ءِ کالرا شرکنگ ءِ جُہد کنانا لہم لہما سوجے کرت بانک تئی جاگہ جوان انت ۔۔۔۔۔؟ بانکا پسو دئیگ ءِ بدلا وتی کوٹ ءِ کالر پدا برز کرت ووتی دیم چیر دئیگ لوٹ اِت۔
’’ آڑا لیں دنیا ‘‘ اے لبز مرد ءِ دپا ناگتہ پہ نا امیتی درآت۔ پد ا آنہی دومی مسا پرانا بانک ءِ دلگوش کرزی ءِ با تبا سئی کنگ المی لیکھ اِت پرچا کہ اے جنگ آئی یکوئیں و بیست سالگیں بچکا ژہ آئی پچگر گا ات و بچک ہر دوئنیانی زند ءِ متاہ انت ۔ تنے جاورے کہ آوان پرائی واہانینگا سلمونہ اشتہ و روم آ جہہ منند بوتک انت۔پدا آوان وتی زھگارا پہ اے امیتا جنگا نام دئیگ ءِ موکل دات کہ بلکیں اولی شش ماہاآئرا سنگراں دیم مدئینت بلیں انا گہ آواناپیگام رست کہ آوانی زھگ سئے روچا پد سنگراں دیم دئیگ بیت و پہ رکست ءِ بیاہنت ۔
دراجیں کوٹے پوش انگیں زالبول شہ زہرا رپٹگ و تاب ورگا ات وکدی کدی چو گیانبانہ رسترے ءَ گُراِ تے ۔ آئرا ستک اَت کہ اے درستیں گپ ملوریں مرد مانی دلا پہ آئی ہچ وڑیں گم زوری یے دوی کرت نہ کننت ۔ یک مردے کہ پہ بلاہیں دلگو شے گوشدارگا ات ۔ درائینت یے ۔ تو ھدا ءِ منتا بگر کہ تئی زھگ نوں سنگرا روگا اِنت منی زھگ اِش جنگ ءِ اولی روچا دیم د ات ۔ دو رندا ٹپی بوت ، آت و پدا سنگرا دیم اِش دات ۔
’’بوت کنت بلیں مئے جنجال ایش انت کہ اے مئے یکو ئیں بچک انت ‘‘ مردا پسو دئیا نا گشت۔
گڑا مشکلے وَ نئینت ۔ توشہ کساسا گیشتروتی زھگا دلگوش دئیا نا لگور کرت کنئے و اگاں ترادگہ زھگ ہم است گڑا تو اے زھگا دومی آنی کساسا مہر ہم دات نہ کنئے ۔ پرچا کہ ماس و پس ءِ مہر نا نے نیئنت کہ زھگا نا یک وڑ بہر کنگ بیت ۔ یک پتے ءِ اگہ یک زھگے ببیت یا دہ زھگ بہ بنت پہ در ستیناں یک وڑ مہر کنت ؟ من اگاں مروچی دو زھگ ءِ درداں مارین گڑا منی گم نیمگ نئینت بلکیں یکے پہ دواِنت ۔ یک دگہ مردے آگشت ۔
آ زالبول ءِ مردا پہ حیرانی گشت ۔ شرانت بلیں پہ دَرور( بے بلا ۔ گوں تو انچو ببیت ) یک پتے ءِ دوزھگ سنگراں برؤت ویکے بہ مریت تہ پہ پت ءِ دلبڈی آ دومی ساڑی انت ۔۔۔۔ بلیں ۔۔۔۔
یک دگہ مردے آ دیما گوزا نا گشت ۔ ہؤ یک زھگے پہ پت ئے دلبڈی و ھیالداریاا لم انت و پہ اے ھا ترا ہم کہ پتارا پہ اے زھگا زندگ بوھگی انت ویک پتےءِ یکوئیں زھگ بہ مریت گڑا آپس پیش بہ کپیت شرتر انت ۔ شہ اے دوئیناں کجام بزگ انت ؟ تو نگندئے کہ منی معاملہ چنکہ سک ترانت ؟
یک دگہ سُہر چم ، زنڈیں و بے براہیں مساپرے ہم ہمو دا نشت ات و ہیسک ات ۔ آئی جبین ءِ درد و سوزمان ژہ آ نہی آ لماتگیں چما ں پد درات کہ آنہی پیریں بالا دا پہ الاجے سگ اِتت ۔ ’’بے سیت ‘‘ آنہی نیا مجینا درا ئینت و پدا وتی دپ ءِ چیردئیگ ءِ جُہد ے کرت پرچا کہ آنہی دیم ءِ دو دنتان کپت اَت ۔
’’ اے گپان ہچ سیت و نپ نیت مگیں ماپہ وتی زھگانی ھاترا ودی بوتگیں ‘‘ آنہیا پدا گشت ۔
درستیں مساپراں آئرا پہ حیرانی چا راتِ ۔ ژہ اولی روچان سنگراں رپتگیں ورناہ ءِ پتا پہ پدردی گشت ’’ تو راست گشئے ۔ مئے زھگ مئے نہ انت ، مئے وتن و گلزمین ءِ امانت انت ۔۔۔۔۔‘‘
’’بے سیت ‘‘ ہمے زنڈیں مردا زوت زوت پسودات ’’ ماکہ اے دنیا آزھگ ءِ دوی کنگ ءِ بندوبستہ کنیں گڑا مگیں ما وتن ءِ باروا پگر کنیں ؟ مئے زھگ پمے ھاترا ودی بنت کہ ۔۔۔۔۔ ‘‘ راستے کہ مارا گوں آواں و آوانا گوں ما ہچ سیالی نے۔ وختیکہ بیست سال ءِ عمرا سر بنت گڑا ہما وڑ بنت کہ ماوتی دؤرو بار یگا اتیں ۔ مارا ہم مات پت است ات بلیں ژہ آواں ابید دگہ ہم باز ۔۔۔۔ جنک ، سیگار ، نوکیں سیالی ، دروھگ ۔۔۔۔ وراستی گلزمیں ہم کہ مات و پتانی مکن کنگ ءِ با وستا گلزمینءِ گوانکا لانک بَست و سَر گپتیں ۔ اے عمر و باریِگا ہم وتن ءِ مہر مہرے بلیں زھگانی مہر وتی مٹ وت انت۔ مگس ادا ساڑی ایں مردمانی تہا است انچیں مرد مے کہ آسنگراں رپتگیں وتی زھگ ءِ جاگہا گپت مکنت ۔۔۔؟
درستیناں پہ ہاموشی و منگ سر چنڈینت ۔
زنڈیں مرد اوتی گپ برجاہ داشت ۔ پرچا مئے زھگ کہ بیست سال ءِ عمرا سر بنت مگیں مارا آوانی مارشت و جذبگانی ھیال دارگی نہ انت ؟۔ مگیں اے ابرمی گپے نہ انت کہ آ مارا کماش لیکھ انت و لوٹ انت کہ ماگِسا بہ بیں ؟ و گلز مین و وتن ءِ بستارے و نان ءِ وڑا ابرمی زلورتے انچو کہ ژہ گژنا مرگ ءِ رکھگ ءِ واستہ ہر مرد ما نان ورگی انت ہمے وڑا پہ گلز مین ءِ پہر یزگا مِرگ ہم المی انت ۔ وختیکہ مئے زھگ بیست سالگ بنت و سنگراں سرگرانت گڑا آوانا مئے ارسانی زلورت نہ انت ۔ پرچاکہ آ پہ شان و مڑا ہ پہ گلزمیں آ ندر بئیگ لوٹ انت ۔ (من سنجیدگیں ورناہانی گپاان) یک مردمے زندگی ءِ بِستا را سرپد بیت و پہ مڑا ہ مرگ لوٹیت ۔۔۔۔ پہ آنہی مادگہ چے لوٹ اِت کنین پمشکہ ہر مرد مارا منی وڑا وش بوھگی ،و ھدا ءِ منت گرگی انت پرچاکہ منی زھگا مرگاژہ ساری پمن پیگا م دیم دات کہ آنہی وتی زندگی دل ءِ تبا گوازینت و پہ مڑا ہ و شانے مرگا انت پمشکہ من پُرس ہم نہ داشت ۔۔‘‘
آنہی وتی بوریں کوٹ انچو چنڈینت گشئے مرماں پیشدا رگا انت ۔ آنہی دیم ءِ دوئیں د نتانانی نہ بوھگ ءِ سببا لنٹے لرزگا اَت ، چم یے نمب اتنت و آنہی وتی گپ گوں یک ٹہکے آ ھلاس کرت بوت کنت کہ آ ہیسکا ر گے بوتیں ۔
راست۔۔۔ واجہ راست ۔۔۔۔ آ دگہ مردماں من اِت۔
آ زالبول یک کُنڈ ے آ نشت اَ ت و اے گپ و ترانا گوشدا رگا اَت ۔ آ گو ستگیں سئے ماہا وتی مرد ءِ سیال و آ زیزا نی گپاں انچیں دا نکے شوہا زیگ اَت کہ آنہی گماں کم کنت و اے و ختا آنہی دلا انچیں جذبگے و دی بکنت کہ آوتی زھگ آ پہ مرگا نہ بلکیں تر سنا کیں جاہے آ دیم دئیگا چاڑکہ بہ بیت بلیں اے گپ و ترانا ہم ہچی حاصل نہ بوت و آں گیشتر ملور بوت۔
اے مساپرئے دانکاں آئرا پہک حیران کرت و آنہی مار ات کہ ہما مردماں کہ آئرا نہ پہمتہ آ رَد نہ بو تگنت بلکیں آوت رد بوتہ پرچا کہ آہما ماسانی ہمسری آ بے سوب انت کہ آں وتی تنگہیں بچاں پہ ناز نیک سنگراں دیم دئنیت و آ وانی مِرگا موتک نیا رانت ۔
آ کمو دیما کننِراتِ تاکہ ہمے مرد ءِ گپاں پہ جوانی بہ اشکیث کہ آگوں دومی مساپراں وتی زھگ آ پہ وشی سنگراں دیم دئیگ و مرگ ءِ کسہاں پہ مڑاہے آ رگا اَت ۔ آنہی وتا انچیں دنیاے تہا ماراتِ کہ آنہی واباانگہ نہ دیست ات و حیران ات کہ درستیں مرد م اے مزن مریں پتارا آنہی زھگ ءِ قربانی آ داد دئیگا ات انت ۔
آ زالبول ہمے پیریں مرد ءِ نیمگا انچوکنزاِت گشئے آنہی نوں ژہ وابا سماکرتہ و اے گپ و ترانے نہ اشکتہ و سوجے کرت ۔’’گڑا ۔۔۔ ھالینی تئی زھگ جنگا مرتہ ۔۔۔؟‘‘
ہر مردم زالبولا چارگا ات ۔ آ پیریں مردا ہم دلگوش گوں ہمائی کرت و گوں وتی سُہر و نمبیں چماں آنہی دیما چارگا اَت ۔ آنہی پسو دئیگ ءِ جہد کرت بلیں بے سوب بوت و زالبولے یک شلا انچو چا راتِ گشئے ژہ آنہی سوجا آئرا وتی زھگ ءِ مرگ ءِ مارشت رست و ھالینی آنہی زھگ مرتہ ۔
آنہی دیم ءِ رنگ بدل بوت و پہ اشتاپی دزمالے شہ کیسگا کش اِت ۔ مردم حیران ات انت کہ آنہی صبر ءِ کدہ سر زِتک و آ ں ہڑیسک ہڑیسکا گر یو گا اَت۔