ترسم آزاد نسازد ز قفس، صیادم
آنقدر تا کہ رہ باغ رود از یادم
بس کہ ماندم بہ قفس، رنگ گل از یادم رفت
گر چہ با عشق وی از مادر گیتی زادم
آتش از آہ بہ کاشانہ صیاد زنم
گر از این بند اسارت نکند آزادم
سوز شیرین وشکر خندہ دلداری نیست
ورنہ من در ہنر استادتر از فرہادم
ز اولین نکتہ کہ تفسیر نمودم از عشق
کرد اقرار بہ استادی من استادم
گرچہ باشد غم عالم بہ دلم لاہوتی
ہچ کس در غم من نیست، از آن دلشادم
پھر وہی شام تماشا ہے ، سحر کے بعد بھی
پھر وہی بے منزلی ، ختم سفر کے بعد بھی