قربان کلاچی
بدست :رزاق شاہد
"او وی انسان ہے سوچ دے عرش تے ماہ و مریخ دا ہاں لتاڑی بیٹھے،
اے وی انسان ہے بھوئیں تے چنبے پکا تے مقدر دی لکھ پڑھ کوں تاڑی بیٹھے.۔
جئیں زمانے دے کمزور بْت کوں بچائے رات ڈینھ رت پلیندا رہیا،۔
جئیں ہِیں دنیا دا رنگین نقشہ بنڑائے شہر کوچے بازار سجیندا رہیا.۔
آہڑ دی دْھپ اْتے گلوں ننگے جیڑھا ڈیہنہ سارا تغاریاں ڈھویندا رہیا.۔
جیندا پوہ دے مہینے پگر نہیں سْکا سنگ مر مر دے بنگلے بنیڑیندا رہیا.۔
ڈیہنہ لتھے کوں لتھے محل جوڑ کے سْم گیا شودا فرش دے پیٹ تے،۔
بے رحم آسمان اے وی انسان ہے سر جھکا تے ڈیکھ سہی ہیٹھ تے.۔
ڈیہنہ دی محنت اْتے پیٹ پلدا نِسی فکر فاقے کرے ترلے چارے کرے،۔
رْکھے ٹْکر کوں کھا رات ساری ولا بھاگ وندیں دے در تے جگارے کرے،۔
لتھے کپڑے ملین رات جاگن دا مْل گنڈیھیں ڈے ڈے شودا گزارے کرے.۔
بھر نہیں سگدا بیماری دے دارو دا مْل تہاہوں تعویز گِھن گِھن اتارے کرے.۔
ڈیکھ سہی ایندے چہرے تے رت کئے نی منہ تے چھمب ہن تے پیریں تلہٹ پئے گئے،۔
کِن تے گئی ہے ایندی مقدر دی لکھ پڑھ ایندے گل غریبی دا گٹ پئے گئے.۔
ایہہ تلی سستا کر گئی غریبی اینکوں ہْن تاں مزدور وکدن بازاریں دے وچ،۔
ہر شہر دے چوک بازار وچ ڈاھ وجے تئیں کھڑے ہن قطاریں دے وچ.۔
ایندی پوری کڈاہیں کوئی خواہش نہیں تھئی روز ڈیوے بلیندے مزاریں دے وچ،۔
رزق ونڈن دے اپنے فرشتے وٹا نہیں تاں بشر مردن انتظاریں دے وچ